Σήμερα 27-3-2012 μάθαμε ότι ο πατέρας μαθήτριάς μας , παιδιού με εξαίρετο ήθος και πολύ καλή επίδοση , αυτοκτόνησε σε ηλικία , αν έχω πληροφορηθεί σωστά , 37 χρονών. Ο γονιός ήταν 2 χρόνια άνεργος , μετανάστης και φαίνεται πως δεν άντεξε στην πίεση των συνεπειών της ατομικής και κοινωνικής του απαξίωσης. Συνέβη στο 1ο Γυμνάσιο Μενεμένης και αποτελεί το μέχρι στιγμής αποκορύφωμα μιας σειράς τραγικών αδιεξόδων που βιώνουν οι οικογένειες των μαθητών μας αλλά και οι δικές μας. Έχουμε πληροφορηθεί για οικογένειες που επιβιώνουν οριακά , για άλλες μεταναστών που έχουν επιστρέψει στη χώρα τους και ζούμε καθημερινά , την ώρα της διδασκαλίας και γενικότερα , τις συνέπειες μιας βαθιάς και γενικευμένης κρίσης. Στα μάτια και στη συμπεριφορά των μαθητών μου διαβάζω: Δάσκαλε γιατί μου ζητάς να μάθω γράμματα , όταν μας πνίγουν υπέρτερες ανάγκες; Και τι θα με ωφελήσουν τα πτυχία σ’ έναν κόσμο που κι αν υπάρξει θέση εργασίας για μένα θα ισοδυναμεί με εξευτελισμό , γιατί θα απαιτεί όλο μου το χρόνο και την πλήρη μου υποταγή.
Πού βαδίζουμε;
Αν γράφω αυτό το κείμενο είναι , πέραν της απλής ενημέρωσης , να αποφασίσουμε όλοι μας τι θα κάνουμε. Μας επιτρέπεται να συνεχίσουμε να ανεχόμαστε με όποιο τρόπο αυτό το σύστημα; Τι ελπίζουμε να συμβεί και το συντηρούμε; Αυτή η κοινωνία που ζούμε μέσα της δεν είναι ανθρώπινη. Και αυτό δεν αφορά μόνο στη χώρα μας. Αυτοί που διαθέτουν τη δύναμη και την εξουσία θα κοιτάξουν να σωθούν όπως – όπως. Στην κρίση που γενικεύεται εμείς και τα παιδιά μας δεν έχουμε μέλλον. Όπως το διαβάζετε: Δεν έχουμε μέλλον.
Γκρεμίστε αυτό το σύστημα.
Για να στηρίξουμε την αξιοπρέπειά μας και την ελπίδα μας πρέπει εμείς να αναλάβουμε αυτή την ευθύνη: Να χτίσουμε ένα άλλο κόσμο. Δύσκολο αλλά εφικτό. Βίαιο αλλά αναγκαίο.Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα.
Από καθηγητή της Θεσ/νίκης προς της τοπική ΕΛΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου